Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Μία γενιά, Ένας σκοπός, μια πόλη δίχως όνειρα.
Είναι
τόσα πολλά αυτά που σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες. Είναι τόσα τα θέματα για τα
οποία θέλω να γράψω. Είναι τόσα τα συναισθήματα που με πνίγουν. Που προέκυψε το
γνωστό μου πρόβλημα, δε μπορώ να συγκεντρώσω όλα αυτά σε εποικοδομητική έκφραση
που να βγάζει νόημα. Ακόμη και όταν τα σκέφτομαι, πηδάω από σκέψη σε σκέψη και
από συναίσθημα σε συναίσθημα. Πώς να γράψεις κάτι της προκοπής με τέτοιο μυαλό;
Σε
μια προσπάθεια self-therapy λοιπόν
θα ασχοληθώ με το αποτέλεσμα των όσων συμβαίνουν γύρω μας που είναι τα
συναισθήματα που μένουν μετά την παρατήρηση και τη σκέψη.
Αν λοιπόν με ρωτούσε κάποιος εκτός Ελλάδας πως είναι τα πράγματα στη χώρα μου και
κυρίως στην Αθήνα νομίζω θα ξεκινούσα με μια λέξη. Εκνευρισμός. Οι
καθημερινές ιστορίες Πόλης μας είναι αντίθετες της ζωής που θέλουμε και της κοινωνίας
που χρειαζόμαστε.
Στην
ιστορία της πόλης μου εχθές μόνο:
είδα χιλιάδες ανθρώπους
να διαδηλώνουν εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια τους για τον τρόπο που τους
φέρεται το Κράτος,
είδα
έναν Πατέρα να πεθαίνει μπροστά στο
σύμβολο της Ελληνικής δημοκρατίας αντιδρώντας σε μια κοινωνία στην οποία δε
βρήκε δουλειά για 3 χρόνια, δεν έχει φαγητό για την οικογένεια του και βλέπει τα
νέα μέτρα της κυβέρνησης του να κόβουν συνειδητά
το μέλλον στα δυο του κορίτσια του
που μόλις αποφοίτησαν από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά
Ιδρύματα της χώρας,
είδα κρατικούς
στρατούς από χούλιγκαν και Αστυνομία να δημιουργούν κλίμα
τρομοκρατίας,
είδα τα ΜΜΕ να καλύπτουν
κάθε πραγματικό πρόβλημα κοροϊδεύοντας κάθε τυπικό τηλεθεατή και να ασχολούνται
με τα λίτρα του αίματος, το μάρμαρο της πλατείας του συντάγματος, και το δυστυχές
γεγονός τον επεισοδίων,
είδα πολιτικούς να
εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους στα μέτρα που οι ίδιοι παίρνουν θάβοντας εν
γνώσει τους ακόμη πιο βαθιά τους πολίτες της χώρας αυτής και την αυτοκυριαρχία
του Ελληνικού κράτους,
είδα εμένα να κάθομαι
στο γραφείο μου και να παρακολουθώ όσα διαμορφώνουν την κοινωνία στην οποία
γεννήθηκα και χτίζω τη ζωή μου του μέσα από ένα video-παράθυρο.
Αυτά
είδα σε διάστημα λίγων μόνο ωρών. Και
μετά γυρνούσαν στο μυαλό μου ερωτήματα: Γιατί να τιμωρείται με θάνατο η ειρηνική
έκφραση της δυσαρέσκειας; Γιατί δε σκοτώθηκε ποτέ κάποιος από αυτούς που πήγαν
να σπείρουν τον θάνατο; Γιατί ποτέ κανείς δεν τους κυνήγησε; Γιατί ο Ελληνικός
νόμος δεν τιμωρεί ποτέ αυτούς που το υποθάλπουν; Γιατί να φτάσουμε στο σημείο
να λιποθυμούν παιδιά από ασιτία στα Ελληνικά σχολεία; Γιατί ξεμείναμε από ιδέες;
Αφού πλέον είναι φανερό πως η πλειοψηφία μας δεν έχει καμιά απολύτως πίστη στην αλλαγή των σημαντικών προβλημάτων?
Και αφού δεν πιστεύουμε σε κανέναν γιατί πήγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο
σύνταγμα; Γιατί δεν ήμουν κι εγώ εκεί?
Αν
στη χθεσινή ημέρα προσθέσεις τους συνεχείς νόμους που σπρώχνουν εργαζόμενους
στην φτώχια, συνταξιούχους σε συντομότερη ζωή, απόφοιτους σε ανεργία και αιώνια
οικογενειακή εξάρτηση και φτωχούς στις πυλωτές των πολυκατοικιών, εύκολα
καταλαβαίνεις ότι ο Έλληνας δεν είναι από αυτούς που θα θελες να συναντήσεις στο
δρόμο σου.
Για
αυτό αν με ρωτήσουν “πως είναι τα πράγματα εκεί?” θα πω Εκνευρισμός. Και κανείς δε θα καταλάβει τη σοβαρότητα της λέξης αυτής
στην Ελλάδα του 2011. Όταν γυρνάμε στα
σπίτια μας έχουμε το κεφάλι σκυφτό, ένα συνεχές φόβο για τους ανθρώπους γύρω μας,
μια ανησυχία για τους δικούς μας και μια μίζερη αντανάκλαση του μελλοντικού εαυτού
μας.
Μέσα
σε όλα όμως υπάρχει κάτι ακόμη. Ένα
περίεργο φαινόμενο έχει δημιουργηθεί, στους
ανθρώπους της γενιάς μου (+-30) όπως εγώ το ζω. Κάτι μας ενώνει. Σαν ένα αόρατο πλέγμα να μας φέρνει όλους πιο
κοντά, πιο ζεστά. Είμαστε όλοι, γνωστοί
και άγνωστοι, λίγο πιο δεμένοι.
Φαίνεται στα μάτια μας όταν κοιταζόμαστε. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον ακόμη και μέσα στον εκνευρισμό του. Εκεί που κάποτε ήσουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων τώρα είσαι μέλος μιας προβληματικής ομάδας.
Μου
θυμίζει την εποχή που ήμουν φαντάρος. Όλοι ήταν μεν άγνωστοι αλλά, αδέρφια σου
κατά έναν περίεργο τρόπο. Έτσι και τώρα. Έχουμε πλέον περισσότερα κοινά από
ποτέ. Μειώνονται τα διακριτικά μας στοιχεία και μοιάζουμε να παίρνουμε θέση, παρατεταγμένοι
ο ένας δίπλα στον άλλον.
Μοιάζουμε
με μια γενιά, κάτω από έναν κοινό σκοπό, σε μια πόλη που δε βγάζει πια όνειρα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλια:
Πόσο καιρό έχουμε να δούμε ανθρώπους να χαμογελούν?Ακόμα και εμείς οι ίδιοι,πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθανθήκαμε χαρά για κάτι...πάει καιρός.Πρόσωπα σκυθρωπά,άνθρωποι με σκέψεις χιλιάδες για το αν θα τα καταφέρουν,άλλοι παραιτημένοι από όλα...το βλέπεις,το νιώθεις παντού.Όνειρα έχουμε και μάλιστα πολλά μονάχα που έχουμε μπει σε καλούπια και υπάρχουν καταστάσεις που μας χτυπάνε το καμπανάκι και μας υπενθυμίζουν μέχρι που μπορούμε να ονειρευτούμε...
Δημοσίευση σχολίου