Ιστορίες Πόλης

Κυριακή, ώρα περίπου 4 το απόγευμα.
Ξεκινάμε τη βόλτα μας στα Εξάρχεια. Είχα τόσο καιρό να περπατήσω στα στενά τους. Με το που στρίψαμε την Τρικούπη, άρχισε να με πιάνει το γνωστό σφύξιμο στο στομάχι, σαν να επρόκειτο να περάσω σε απαγορευμένη περιοχή. Όλα γύρω τόσο γνώριμα. Τα Εξάρχεια τα έζησα πολλά χρόνια, σαν φοιτήτρια, σε όλες τις εκφάνσεις τους. Και όταν τα έζησα, το εννοώ. Περιπλανήθηκα αμέτρητες ώρες στα βιβλιοπωλεία, στις στοές, στα μικρά καφέ. Γέλασα, έκλαψα και ονειρεύτηκα. Η περιοχή αυτή, η τόσο παρεξηγημένη από όλους, η τόσο όμορφα άσχημη, η τόσο βρώμικη, είναι συνάμα η πιο «καθαρή» περιοχή που μπορώ να σκεφτώ. Καθαρή από κάθε είδους δηθενισμό, στολίδια και μεγάλα λόγια.
Αυτή η περιοχή ακόμη αναπνέει. Και μαζί της αναπνέουμε κι εμείς.

«Τα Εξάρχεια είναι επικίνδυνα, έχουν αναρχικούς, τρομοκράτες , ανυπότακτους και τεμπέληδες, αν πας εκεί, ψάχνεις το μπελά σου» Πόσες φορές δεν το ακούσατε αυτό;
Λοιπόν, θα σας πω εγώ τί είδα αυτή την Κυριακή: Είδα οικογένειες να τριγυρίζουν με τα καροτσάκια και τα μωρά τους. Είδα φλύαρες παρέες να μιλάνε ασταμάτητα για το μέλλον τους, να αστειεύονται και να φιλοσοφούν. Είδα ένα «αναρχικό πάρκο», το πάρκο Ναυαρίνου, που με το έτσι θέλω συμπολίτες μας μετέτρεψαν σε πάρκο – χώρο χειραφέτισης και αντίστασης, θα προσέθετα.
Είδα μικρά καφέ με προσωπικότητα. Είδα βιβλιοπωλεία-βωμούς της ανθρώπινης σκέψης και ύπαρξης. Είδα εγκατάλειψη και μαγαζιά κλειστά. Τα θύματα της εποχής μας. Είδα γκράφιτι και αμέτρητα συνθήματα παιδιών στους τοίχους. Και δεν εννοώ παιδιών σε ηλικία. Εννοώ παιδιών σε ό,τι αφορά τη σκέψη, την πρωτοβουλία , την όρεξη και τις ιδέες. Γιατί εμείς έχουμε πάψει πολύ καιρό να είμαστε παιδιά. Το κρύψαμε καλά αυτό το παιδί, στο πρώτο συρτάρι του πολυάσχολου γραφείου μας.
Ένιωσα πάλι νέα και δυνατή. Σαν τότε, που εγώ ζωγράφιζα τη ζωή μου στους τοίχους μου και όχι κάποιοι άλλοι για μένα. Και πόσο μάλλον με αυτά τα φρικτά χρώματα της παλέτας τους. Τότε που ένιωθα περήφανη. Τότε που λάτρευα κάθε γωνιά αυτής της πόλης και που κοιτούσα όλο τον κόσμο σαν να ήταν προέκταση του εαυτού μου.




Τα Εξάρχεια ακόμη αναπνέουν και μαζί τους αναπνέουμε κι εμείς. Ανασαίνουμε ένα μέλλον που δεν μας κάνει να ντρεπόμαστε, ένα μέλλον που ενέχει τους ξεχασμένους μας στόχους. Εκεί, δεν ακρωτηριάζεται η βούληση και η σκέψη. Εκεί αφουγκράζεσαι τα όνειρα στους τοίχους, στις γωνίες και στα παγκάκια.
Γιατί σταμάτησα να πηγαίνω στα Εξάρχεια; Μήπως έγινα κι εγώ μια μάζα μαζί με όλα αυτά που σιχαίνομαι; Μήπως φοβάμαι να δω κατάματα τα «γεράματα» της ψυχής μου; Μήπως μου είναι πλέον φρικτά και αφόρητα όλα αυτά που πρεσβεύει και υποννοεί αυτό το μέρος; Μήπως έγινε η αλήθεια και η αυθεντικότητα ο διάολός μας;
Μήπως μου υπενθυμίζει ότι έπαψα να ονειρεύομαι;
Ή μήπως το ότι έπαψα να ζω;