ΑΙΜΑ- ΣΤΕΜΜΑ- ΣΠΕΡΜΑ και στις παρελάσεις...
Πριν αρκετά χρόνια ένας σημαντικός δημοσιογράφος, που δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας, μου είχε πει ότι μία είδηση για να ενδιαφέρει τον κόσμο θα πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα από αυτά τα τρία στοιχεία…
Έτσι κάθε άρθρο που διάβαζα το τοποθετούσα σε μία από αυτές τις κατηγορίες…
Αίμα: Η είδηση που έχει να κάνει με εγκλήματα, αιματοχυσίες και οτιδήποτε προκαλεί πόνο…
Στέμμα: Η είδηση που αφορά εξουσία, πολιτική, εκκλησία…
Σπέρμα: Ότι έχει να κάνει με σεξουαλικά σκάνδαλα, σεξ…
Στις μέρες που ζούμε δεν ξέρω πιο από τα τρία ενδιαφέρει πιο πολύ τον κόσμο, αν και νομίζω ότι το Στέμμα έχει την τιμητική του. Σίγουρα ο συνδυασμός και των τριών θα ήταν ένα δυνατό θέμα…
Άλλωστε αυτό δεν κάνουν και τα ΜΜΕ… Εκεί που δεν υπάρχει είδηση, κατασκευάζεται. Και εκεί που υπάρχει, απλά παρουσιάζεται έτσι ώστε να μπορεί να «πουλήσει» και να συγκινήσει τον τηλεθεατή.
Οι παρελάσεις για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ήταν η τέλεια είδηση για τα κανάλια αφού εμπεριέχει το πολυπόθητο τρίπτυχο : Τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν κατά την παρέλαση (Αίμα), η απαξίωση των επισήμων από τους μαθητές (Στέμμα) και φυσικά οι κοντές φούστες των κοριτσιών, πού φέτος δεν είχαν την τιμητική τους, αφού επισκιάστηκαν από τα παραπάνω γεγονότα.
Η ουσία του γεγονότος είναι ο εορτασμός αυτής της σημαντικής ημέρας για τους Έλληνες, όμως δεν φέρνει «νούμερα» και πωλήσεις... Το τρίπτυχο απλά την «απογειώνει» και προσφέρει «μασημένη τροφή» για τα «όρνια» της τηλεόρασης και τον έντυπο Τύπο.
Τώρα αν ρωτήσετε εμένα, τί θα μου άρεσε να γράφω….
…Με το αίμα αηδιάζω λίγο και με το στέμμα δεν τα πάω καλά….
Φωτιά σε κτίριο της Κηφισίας
Ώρα 17:30: Φωτιά βρίσκεται σε εξέλιξη σε κτίριο που βρίσκεται επάνω στην Λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος της εξόδου προς Χαλάνδρι.
Η φωτιά φαίνεται να εκδηλώθηκε σε κτίριο με μάρμαρα-γρανίτες που βρίσκεται πίσω από το κτίριο της Ιντεραμερικαν.
Στο σημείο αυτό βρίσκεται ένα e-shop καθώς και αρκετά άλλα καταστήματα. Δε γνωρίζουμε από που μπορεί να έχει προέλθει η πυρκαγιά.
Ώρα 19:00: Πυροσβεστικά, ένα ασθενοφόρο και αστυνομία έχουν κλείσει την περιοχή. Η φωτιά φαίνεται πως ελέγχεται αυτή τη στιγμή αφού ο καπνός έχει μειωθεί κατά πολύ.
Ανύπαντροι ετών 30+…
Καταστροφή για πολλούς, καημός για τους γονείς, βλέμματα συμπόνιας από τους τρισευτυχισμένους παντρεμένους!
Αλήθεια είναι τόσο τραγικό? Η ευτυχία ενός ζευγαριού ολοκληρώνεται με έναν γάμο? Άνθρωποι ζουν με το άγχος μην τυχών και μείνουν στο "ράφι", γιατί αν δεν είσαι παντρεμένη-ος και είσαι μεγαλοκοπέλα ή εργένης 35+…ε όπως και να το κάνουμε είναι κάποιο θεματάκι. Οι Μανάδες εμμέσως πλην σαφώς εκφράζουν και συνάμα πιέζουν με το παράπονο τους σε κάθε ευκαιρία :«Βρε αγόρι μου, μια σωστή κοπέλα δεν θα βρεις και εσύ? Εγγόνια εγώ να μην δω? « Βρε κορίτσι μου μια χαρά κοπέλα είσαι, δεν θα βρεις κανένα καλό παλικάρι και εσύ? Η κόρης της Μαρίας της γειτόνισσας είναι 25 και παντρεύεται».
Ας παντρευτεί σκέφτομαι εγώ από μέσα μου ξέροντας με μαθηματική ακρίβεια την διάρκεια του γάμου…
Στις μέρες μας λόγω δυσκοιλιότητας της εποχής αλλά και της νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν την πατρική-μητρική τους στέγη μόνο σε περίπτωση γάμου. Εεεε ρε γλέντια λέμε! Όλοι μας είμαστε τόσο καλομαθημένοι ή καλύτερα κακομαθημένοι είναι η σωστή λέξη που δεν σκάγαμε και για πολλά πράγματα μέσα στο σπίτι πχ λογαριασμούς, καθαριότητα, ψώνια κτλπ γιατί πολύ απλά άλλοι φρόντιζαν για εμάς.
Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας της ξένοιαστης κατά τη γνώμη μου, όντας σφόδρα ερωτευμένοι με το έτερον ήμισυ μετά από κάποια χρόνια σχέσης και αφού τα μεταξύ τους ραντεβού ήταν τα καλύτερα της ζωής τους, το σεξ επίσης το κορυφαίο όλων των εποχών, με μπούσουλα αυτά τα δεδομένα φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ταιριάζουν και παίρνουν την μεγάλη απόφαση να παντρευτούν… Εννοείται πάντα με μεγαλοπρεπή γάμο για να μας δει η θεία τασούλα που τελευταία φορά που μας θυμάται ακόμα βυζαίναμε και να σκάσει από την ζήλια της!!!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Δύο άγνωστοι σε ένα σπίτι…
Δεν ξέρω να μαγειρεύω, μαγείρευε πάντα η μητέρα μου!
Δεν μπορώ να πάω το πιάτο μου από το τραπέζι στον νεροχύτη, το μάζευε πάντα η μητέρα μου!
Δεν μπορώ να πάω στην λαϊκή, δεν μπορώ τον κόσμο και εκτός αυτού ήταν κάτι που πάντα έκανε η μητέρα μου!
Δουλείες στο σπίτι?Ε δεν είμαστε καλά! Τι είμαι παραδουλεύτρα εγω? Γι’αυτό σπούδαζα τόσα χρόνια?
Και γιατί να το κάνω εγώ και όχι εσύ?
Τα παραπάνω είναι λόγια και των 2 φύλων για να μην παρεξηγηθώ, μπορεί να μοιάζουν αστεία αλλά πιστέψτε με είναι η πραγματικότητα, ψιλοασήμαντα προβλήματα σε μία συμβίωση που δεν παύουν όμως να είναι προβλήματα! Κάποια στιγμή έρχεται και η ώρα που χτυπάνε την πόρτα και τα οικονομικά προβλήματα που δυστυχώς επειδή δεν έχει μάθει κανείς να στερείται προσωπικές χαρές και απολαύσεις μια είναι η προβλεπόμενη λύση σε αυτήν την δυσκολία…
«Λυπάμαι, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω, έχω ζοριστεί πολύ και εγώ δεν έχω μάθει έτσι, είναι καλύτερα να χωρίσουμε… θα γυρίσω στους γονείς μου».
Πού πήγε η αγάπη? Που είναι ο τρελός έρωτας? Πώς χάθηκαν όλα αυτά?
Γιατί κανείς δεν προσπαθεί? Πόσο ευνουχισμένοι είμαστε επιτέλους?
Κάνω έκκληση στους απανταχού δεσμευμένους και ερωτευμένους, κλείστε τα αυτιά σας σε μανάδες, πατεράδες και θειάδες, ζήστε την σχέση σας από μέσα, κάντε αυτό που πραγματικά θέλετε, μάθετε τον άνθρωπο που έχετε δίπλα σας, συζήστε μαζί του, ο γάμος δεν είναι ο στόχος!!!!
Στόχος είναι η ευτυχία του να μπορείς να μοιράζεσαι στιγμές ,χαρές και λύπες με τα όποια προβλήματα τα οποία όμως αντιμετωπίζονται και από τους 2 σε μια σχέση…
Και … μην φοβάστε ,το τρένο δεν φεύγει αν δεν το θελήσουμε εμείς, υπάρχει ζωή και μετά τα 40!!!Δε μας τρομάζουν τα Νέα μέτρα?
Θα έκανε μεγάλο πάρτυ ο Λουκιανός (Μεγαλύτερο και από το περίφημο της Βουλιαγμένης) αν ήταν στα νιάτα του σήμερα. Κούρεμα, Μέτρα, Κρίση, Πείνα, Εξαθλίωση, Τρέλα, Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και πάει λέγοντας.
Υπάρχει πολύ ψωμί για στίχους και για φόβους :)
Εξάρχεια: εκεί που ακόμη αναπνέει η σκέψη
Ξεκινάμε τη βόλτα μας στα Εξάρχεια. Είχα τόσο καιρό να περπατήσω στα στενά τους. Με το που στρίψαμε την Τρικούπη, άρχισε να με πιάνει το γνωστό σφύξιμο στο στομάχι, σαν να επρόκειτο να περάσω σε απαγορευμένη περιοχή. Όλα γύρω τόσο γνώριμα. Τα Εξάρχεια τα έζησα πολλά χρόνια, σαν φοιτήτρια, σε όλες τις εκφάνσεις τους. Και όταν τα έζησα, το εννοώ. Περιπλανήθηκα αμέτρητες ώρες στα βιβλιοπωλεία, στις στοές, στα μικρά καφέ. Γέλασα, έκλαψα και ονειρεύτηκα. Η περιοχή αυτή, η τόσο παρεξηγημένη από όλους, η τόσο όμορφα άσχημη, η τόσο βρώμικη, είναι συνάμα η πιο «καθαρή» περιοχή που μπορώ να σκεφτώ. Καθαρή από κάθε είδους δηθενισμό, στολίδια και μεγάλα λόγια.
Αυτή η περιοχή ακόμη αναπνέει. Και μαζί της αναπνέουμε κι εμείς.
«Τα Εξάρχεια είναι επικίνδυνα, έχουν αναρχικούς, τρομοκράτες , ανυπότακτους και τεμπέληδες, αν πας εκεί, ψάχνεις το μπελά σου» Πόσες φορές δεν το ακούσατε αυτό;
Λοιπόν, θα σας πω εγώ τί είδα αυτή την Κυριακή: Είδα οικογένειες να τριγυρίζουν με τα καροτσάκια και τα μωρά τους. Είδα φλύαρες παρέες να μιλάνε ασταμάτητα για το μέλλον τους, να αστειεύονται και να φιλοσοφούν. Είδα ένα «αναρχικό πάρκο», το πάρκο Ναυαρίνου, που με το έτσι θέλω συμπολίτες μας μετέτρεψαν σε πάρκο – χώρο χειραφέτισης και αντίστασης, θα προσέθετα.
Είδα μικρά καφέ με προσωπικότητα. Είδα βιβλιοπωλεία-βωμούς της ανθρώπινης σκέψης και ύπαρξης. Είδα εγκατάλειψη και μαγαζιά κλειστά. Τα θύματα της εποχής μας. Είδα γκράφιτι και αμέτρητα συνθήματα παιδιών στους τοίχους. Και δεν εννοώ παιδιών σε ηλικία. Εννοώ παιδιών σε ό,τι αφορά τη σκέψη, την πρωτοβουλία , την όρεξη και τις ιδέες. Γιατί εμείς έχουμε πάψει πολύ καιρό να είμαστε παιδιά. Το κρύψαμε καλά αυτό το παιδί, στο πρώτο συρτάρι του πολυάσχολου γραφείου μας.
Ένιωσα πάλι νέα και δυνατή. Σαν τότε, που εγώ ζωγράφιζα τη ζωή μου στους τοίχους μου και όχι κάποιοι άλλοι για μένα. Και πόσο μάλλον με αυτά τα φρικτά χρώματα της παλέτας τους. Τότε που ένιωθα περήφανη. Τότε που λάτρευα κάθε γωνιά αυτής της πόλης και που κοιτούσα όλο τον κόσμο σαν να ήταν προέκταση του εαυτού μου.
Τα Εξάρχεια ακόμη αναπνέουν και μαζί τους αναπνέουμε κι εμείς. Ανασαίνουμε ένα μέλλον που δεν μας κάνει να ντρεπόμαστε, ένα μέλλον που ενέχει τους ξεχασμένους μας στόχους. Εκεί, δεν ακρωτηριάζεται η βούληση και η σκέψη. Εκεί αφουγκράζεσαι τα όνειρα στους τοίχους, στις γωνίες και στα παγκάκια.
Γιατί σταμάτησα να πηγαίνω στα Εξάρχεια; Μήπως έγινα κι εγώ μια μάζα μαζί με όλα αυτά που σιχαίνομαι; Μήπως φοβάμαι να δω κατάματα τα «γεράματα» της ψυχής μου; Μήπως μου είναι πλέον φρικτά και αφόρητα όλα αυτά που πρεσβεύει και υποννοεί αυτό το μέρος; Μήπως έγινε η αλήθεια και η αυθεντικότητα ο διάολός μας;
Μήπως μου υπενθυμίζει ότι έπαψα να ονειρεύομαι;
Ή μήπως το ότι έπαψα να ζω;
"Monodrome" Το ΣΠΟΤ που κόπηκε από την ΕΡΤ.
To σποτ "Monodrome" του σκηνοθέτη Γιώργου Ζώη, ο οποίος επιχείρησε να περιγράψει τις καταστάσεις που ζούμε τους τελευταίους μήνες αναστάτωσε την ΕΡΤ και τελικά κόπηκε από το τμήμα χορηγιών της κρατικής τηλεόρασης για την Μπιενάλε.
sssss ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ...ΘΑ ΣΕ ΣΥΛΛΑΒΟΥΝ
Κυρίες & Κύριοι καλημέρα σας,
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΟΥΡΕΜΑ… ΚΑΤΩ ΤΑ ΨΑΛΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
Άς παρομοιάσουμε την Ελλάδα σαν ένα κεφάλι και τους πολίτες της, οι τρίχες που το περιβάλλουν... Όταν είσαι βρέφος παρατηρείται ένα ανεπαίσθητο χνούδι όσπου να βγεί το κανονικό μαλλί. Δεν θέλει ιδιαίτερη φροντίδα αφού ο οργανισμός θα το αποβάλλει από μόνος του. Έτσι και η Ελλάδα μας από την αρχαιότητα (βρεφική ηλικία), ήταν μία χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και την δημοκρατία…Οι άνθρωποι μπορεί να μην ζούσαν πλουσιοπάροχα, είχαν όμως δίψα για μάθηση και καινοτόμες ιδέες…
Μόλις το βρέφος μεγάλωσε το πρωταρχικό μαλλί εξαφανίστηκε, το νέο έχει πάρει πλέον το χρώμα του αλλά έχει σχηματιστεί και η πυκνότητα του… Οι θύλακες όμως παραμένουν οι ίδιοι… Οι Έλληνες σε αυτό το στάδιο εξελίσονται, μαθαίνουν να ζούν σε αυτή την χώρα και προοδεύουν στηριζόμενοι πάντα στην ασφάλεια που τους παρέχει η Ελλάδα (κεφάλι).
Και ερχόμαστε στην ηλικία των 30+… Εκεί το μαλλί αρχίζει και κάνει τα δικά του… Αραιώνουν οι κρόταφοι ή σχηματίζεται το «ἁγαπημένο» σε όλους «καπελάκι του Πάππα... Οι δυνατότερες τρίχες παραμένουν στο κεφάλι ενώ οι πιο αδύναμες το εγκαταλείπουν για παντά…
Έτσι και οι Έλληνες χωρίζονται σε δύο παρατάξεις, τους αδύναμους-φτωχούς και τους δυνατούς-εύπορους…
Το κεφάλι αρχίζει και «αδειάζει» επικίνδυνα και σε αυτό το σημείο έρχεται η νέα μέθοδος εμφύτευσης για να σώσει την κατάσταση… Ξένες τρίχες τοποθετούνται στο κεφάλι για καλοπισμό, με μία σημαντική διαφορά… Οι πιο αδύναμες θα συνεχίσουν να πέφτουν… και σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά έχουμε και τον εχθρό της τρίχας να καραδοκεί…το ΚΟΥΡΕΜΑ (οι πολιτικοί μας)…
Κούρεμα: Δίνει μεγαλύτερη λάμψη στο μαλλί. Βοηθά στην ενδυνάμωση της τρίχας, καλύπτει τα κενά του κεφαλιού…
Γι αυτό και οι πολιτικοί μας κουρεύουν τις συντάξεις, τους μισθούς από ιδιωτικό και δημόσιο τομέα… για να μας δυναμώσουν αργότερα…
Μόνο που θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι οι εμφυτευμένες τρίχες είναι αυτές που στο τέλος θα μείνουν, γιατι όλες οι άλλες απλα θα έχουν πέσει….
Να δούμε πόσο όμορφο και καλαίσθητο θα είναι τότε το κεφάλι…
Να δούμε πόσο όμορφη θα είναι τότε η Ελλάδα μας…
Και αν τοποθετήσουμε και άλλες ξένες τρίχες … απλά δεν θα είναι το ίδιο κεφάλι… Δεν θα είναι η ίδια Ελλάδα που γνωρίσαμε ώς βρέφος…
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΜΙΣΩ ΝΑ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑΩ ΝΑ ΜΙΣΩ...
Μία γενιά, Ένας σκοπός, μια πόλη δίχως όνειρα.
Φαίνεται στα μάτια μας όταν κοιταζόμαστε. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον ακόμη και μέσα στον εκνευρισμό του. Εκεί που κάποτε ήσουν άγνωστος μεταξύ αγνώστων τώρα είσαι μέλος μιας προβληματικής ομάδας.