Αν δεν γκρεμίσουμε, δεν θα έρθει η αλλαγή

Πιστοί στο ρητό "η ικανότητα καταγραφής του χρόνου είναι αυτή που μεταφέρει τις μνήμες από γενιά σε γενιά", 14 φωτορεπόρτερ συναντήθηκαν στην Ελλάδα που χτυπήθηκε από την πρωτοφανή κρίση του Ιανουαρίου του 2010

Και από εκεί γεννήθηκε το The Prism 2011. Mία συλλογική καταγραφή της Ελλάδας του χειμώνα 2010-2011, μέσα από το φακό της ομάδας των "14" που έγιναν, για πρώτη φορά, multimedia αφηγητές, με την υποστήριξη των δημιουργών.

Κι ύστερα κι ύστερα...έλεγε κάποτε φωνάζοντας η γνωστή σε όλους Μαρινέλλα... Όμως τελικά υπάρχει ύστερα; Υπάρχει συνέχεια σε ότι κάνουμε; Μήπως όλα τελικά είναι παροδικά, προσωρινά και αναλώσιμα; Μήπως πασχίζουμε γι' αυτό το ύστερα χωρίς να βλέπουμε το τώρα; Κι αν δεν υπάρχει ύστερα στη δουλειά σου τι έγινε; Σάμπως δε θα βρεις άλλη; Θα βρεις... Με κάτι καλύτερο και κάτι χειρότερο αλλά θα βρεις...! Αν δεν υπάρξει ύστερα στη σχέση σου; Πανικός, καταστροφή, χαλασμός! Γιατί; Και πάλι θα βρεις και μετά όλα τα ξεχνάς και πάλι ζεις το όνειρο και πάλι θα σου φαίνεται "η καλύτερη σου σχέση μέχρι τώρα"...! Γιατί έχουμε πέσει όλοι στην παγίδα του ύστερα και πρώτος απ' όλους εγώ, ζώντας με το καρκίνωμα του άγχους για όλα.. Για να διατηρήσουμε τι;;; Την ψευδαίσθησή μας μήπως; Ότι τα χουμε φτιάξει όλα τόσο τέλεια; Τόσο ιδανικά; Και τώρα; Τώρα που μιλάμε εδώ; Τώρα που σκέφτεσαι τι θα γίνει αύριο στο γραφείο, που σκέφτεσαι πως θα πληρώσεις τον λογαριασμό στις 20 του μήνα, ενώ πάλι θα καταφέρεις με κάθε τρόπο να τον πληρώσεις..γιατί έτσι έχεις μάθει... Τώρα γιατί χάνεις το τώρα; Γιατί σε χάνεις; Γιατί έχεις εξασφαλίσει τη βάση για όλα αυτά, έχεις καπαρώσει την πρώτη ύλη για όλα αυτά, για να μπορείς να αγχώνεσαι ελεύθερα, με όλη σου τη μανία!... Την "ΥΓΕΙΑ" σου. Δεν προαγοράζεται όμως φιλαράκο η υγεία ούτε της κάνεις booking, δε σε ρωτάει αν θέλει να φύγει από πάνω σου, απλά αποχωρεί.. Και τότε υπάρχει ύστερα; Τότε υπάρχει το αληθινό ύστερα που αξίζει να αγχωθείς για πάρτη του... Ο ανάπηρος στο δρόμο που ζητιανεύει αυτό το ύστερα έχει μόνο, ο καρκινοπαθής που μετράει μήνες το ίδιο, το βρέφος που γεννήθηκε με πρόβλημα και μετράει μέρες αυτό το ύστερα έχει... Το "ύστερα" του τώρα εχουν όλοι αυτοί! Το τι θα κάνουν τώρα, πως θα ζήσουν τώρα. Αυτό που εσύ κι εγώ και όλοι μας αγνοούμε επιδεικτικά... Ας το ψάξουμε λοιπόν το τώρα λιγάκι, τώρα πριν να είναι αργά για τον καθένα μας... Και το ύστερα;;; ...Μα δεν υπάρχει ύστερα!

Για το Ιστορίες Πόλης,
από την Πόλη του "δε μπορεί",
Tziko!

Η όλη κατάσταση της τοποθέτησης διακοσμητικού πρωθυπουργού, μου θυμίζει τις παλιές ελληνικές ταινίες που πάντα ένας κομπάρσος, πρίν πέσουν οι τίτλοι τέλους, γινόταν ο πρωταγωνιστής. Κάπως έτσι λοιπόν και «εμείς» ψάχνουμε το νέο πρόσωπο, για τον δικό μας θίασο… το θέμα είναι όμως, πώς τον ψάχνουμε….

Μου φέρνει όλη αυτή η διαδικασία στο μυαλό, τα μαθητικά μου χρόνια…. Αν και έχει περάσει περίπου μια δεκαετία από τότε, θυμάμαι τις κινήσεις πανικού που κάναμε για να βρούμε μια συνοδό εν όψει κάποιου πάρτυ ή σχολικής εκδήλωσης.

Οι αντζέντες άνοιγαν και τα τηλέφωνα έπαιρναν φωτιά…. Η Μαρία καλή είναι αλλά μιλάει πολύ-έξω από την λίστα, Η Βάσω έχει ωραία οπίσθια αλλά κάθεται πάντα μέχρι τα μεσάνυχτα, έξω από την λίστα…. Κάπως έτσι ξεδιαλέγαμε και τις υποψήφιες παρτενέρ μας….

Στην δική μας, πολιτική παράσταση, ποιά ακριβώς είναι τα κριτήρια αναζήτησης; Γιατί σίγουρα στου Μαξίμου τώρα θα έχουν «ξεθαφτεί» πολλά προτεινόμενα πρόσωπα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο…. Και επιτέλους τόσοι «ατάλαντοι»μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια… τώρα θέλετε να βρείτε «Το Πιο Λαμπρό Αστέρι»…

Θυμάστε αγαπητοί φίλοι τους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου? Αν ναι τότε θα θυμάστε και τον φόβο που είχαν οι διοργανωτές μην τυχών βρέξει κατά την έναρξη και τους χαλάσει ότι είχαν ετοιμάσει. Είχε διαρρεύσει ότι προκειμένου να αποφύγουν μια ανεπιθύμητη μπόρα θα βομβάρδιζαν τα σύννεφα με κάποια μέσα...Επέμβαση του ανθρώπου στο 100% στα φυσικά φαινόμενα.

Πριν αρκετά χρόνια ένας σημαντικός δημοσιογράφος, που δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας, μου είχε πει ότι μία είδηση για να ενδιαφέρει τον κόσμο θα πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα από αυτά τα τρία στοιχεία…

Έτσι κάθε άρθρο που διάβαζα το τοποθετούσα σε μία από αυτές τις κατηγορίες…

Αίμα: Η είδηση που έχει να κάνει με εγκλήματα, αιματοχυσίες και οτιδήποτε προκαλεί πόνο…

Στέμμα: Η είδηση που αφορά εξουσία, πολιτική, εκκλησία…

Σπέρμα: Ότι έχει να κάνει με σεξουαλικά σκάνδαλα, σεξ…

Στις μέρες που ζούμε δεν ξέρω πιο από τα τρία ενδιαφέρει πιο πολύ τον κόσμο, αν και νομίζω ότι το Στέμμα έχει την τιμητική του. Σίγουρα ο συνδυασμός και των τριών θα ήταν ένα δυνατό θέμα…

Άλλωστε αυτό δεν κάνουν και τα ΜΜΕ… Εκεί που δεν υπάρχει είδηση, κατασκευάζεται. Και εκεί που υπάρχει, απλά παρουσιάζεται έτσι ώστε να μπορεί να «πουλήσει» και να συγκινήσει τον τηλεθεατή.

Οι παρελάσεις για τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου ήταν η τέλεια είδηση για τα κανάλια αφού εμπεριέχει το πολυπόθητο τρίπτυχο : Τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν κατά την παρέλαση (Αίμα), η απαξίωση των επισήμων από τους μαθητές (Στέμμα) και φυσικά οι κοντές φούστες των κοριτσιών, πού φέτος δεν είχαν την τιμητική τους, αφού επισκιάστηκαν από τα παραπάνω γεγονότα.

Η ουσία του γεγονότος είναι ο εορτασμός αυτής της σημαντικής ημέρας για τους Έλληνες, όμως δεν φέρνει «νούμερα» και πωλήσεις... Το τρίπτυχο απλά την «απογειώνει» και προσφέρει «μασημένη τροφή» για τα «όρνια» της τηλεόρασης και τον έντυπο Τύπο.

Πλέον νομίζω ότι ο κόσμος δεν τα διαχωρίζει και πολύ. Σε ένα site θα διαβάσει τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για την πορεία της Ελλάδας, την είδηση για τον σεισμό στην Τουρκία με τους εκατοντάδες νεκρούς αλλά θα του κεντρίσει το ενδιαφέρον η νέα ταινία πορνό της Τ.Α. με τους πέντε αλλοδαπούς και το ένα σκυλί… Αλήθεια, εσείς πια κατηγορία προτιμάτε;

Τώρα αν ρωτήσετε εμένα, τί θα μου άρεσε να γράφω….

…Με το αίμα αηδιάζω λίγο και με το στέμμα δεν τα πάω καλά….

Καταστροφή για πολλούς, καημός για τους γονείς, βλέμματα συμπόνιας από τους τρισευτυχισμένους παντρεμένους!

Αλήθεια είναι τόσο τραγικό? Η ευτυχία ενός ζευγαριού ολοκληρώνεται με έναν γάμο? Άνθρωποι ζουν με το άγχος μην τυχών και μείνουν στο "ράφι", γιατί αν δεν είσαι παντρεμένη-ος και είσαι μεγαλοκοπέλα ή εργένης 35+…ε όπως και να το κάνουμε είναι κάποιο θεματάκι. Οι Μανάδες εμμέσως πλην σαφώς εκφράζουν και συνάμα πιέζουν με το παράπονο τους σε κάθε ευκαιρία :«Βρε αγόρι μου, μια σωστή κοπέλα δεν θα βρεις και εσύ? Εγγόνια εγώ να μην δω? « Βρε κορίτσι μου μια χαρά κοπέλα είσαι, δεν θα βρεις κανένα καλό παλικάρι και εσύ? Η κόρης της Μαρίας της γειτόνισσας είναι 25 και παντρεύεται».

Ας παντρευτεί σκέφτομαι εγώ από μέσα μου ξέροντας με μαθηματική ακρίβεια την διάρκεια του γάμου…

Στις μέρες μας λόγω δυσκοιλιότητας της εποχής αλλά και της νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν την πατρική-μητρική τους στέγη μόνο σε περίπτωση γάμου. Εεεε ρε γλέντια λέμε! Όλοι μας είμαστε τόσο καλομαθημένοι ή καλύτερα κακομαθημένοι είναι η σωστή λέξη που δεν σκάγαμε και για πολλά πράγματα μέσα στο σπίτι πχ λογαριασμούς, καθαριότητα, ψώνια κτλπ γιατί πολύ απλά άλλοι φρόντιζαν για εμάς.

Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας της ξένοιαστης κατά τη γνώμη μου, όντας σφόδρα ερωτευμένοι με το έτερον ήμισυ μετά από κάποια χρόνια σχέσης και αφού τα μεταξύ τους ραντεβού ήταν τα καλύτερα της ζωής τους, το σεξ επίσης το κορυφαίο όλων των εποχών, με μπούσουλα αυτά τα δεδομένα φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ταιριάζουν και παίρνουν την μεγάλη απόφαση να παντρευτούν… Εννοείται πάντα με μεγαλοπρεπή γάμο για να μας δει η θεία τασούλα που τελευταία φορά που μας θυμάται ακόμα βυζαίναμε και να σκάσει από την ζήλια της!!!

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Δύο άγνωστοι σε ένα σπίτι…

Δεν ξέρω να μαγειρεύω, μαγείρευε πάντα η μητέρα μου!

Δεν μπορώ να πάω το πιάτο μου από το τραπέζι στον νεροχύτη, το μάζευε πάντα η μητέρα μου!

Δεν μπορώ να πάω στην λαϊκή, δεν μπορώ τον κόσμο και εκτός αυτού ήταν κάτι που πάντα έκανε η μητέρα μου!

Δουλείες στο σπίτι?Ε δεν είμαστε καλά! Τι είμαι παραδουλεύτρα εγω? Γι’αυτό σπούδαζα τόσα χρόνια?

Και γιατί να το κάνω εγώ και όχι εσύ?

Τα παραπάνω είναι λόγια και των 2 φύλων για να μην παρεξηγηθώ, μπορεί να μοιάζουν αστεία αλλά πιστέψτε με είναι η πραγματικότητα, ψιλοασήμαντα προβλήματα σε μία συμβίωση που δεν παύουν όμως να είναι προβλήματα! Κάποια στιγμή έρχεται και η ώρα που χτυπάνε την πόρτα και τα οικονομικά προβλήματα που δυστυχώς επειδή δεν έχει μάθει κανείς να στερείται προσωπικές χαρές και απολαύσεις μια είναι η προβλεπόμενη λύση σε αυτήν την δυσκολία…

«Λυπάμαι, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω, έχω ζοριστεί πολύ και εγώ δεν έχω μάθει έτσι, είναι καλύτερα να χωρίσουμε… θα γυρίσω στους γονείς μου».

Πού πήγε η αγάπη? Που είναι ο τρελός έρωτας? Πώς χάθηκαν όλα αυτά?

Γιατί κανείς δεν προσπαθεί? Πόσο ευνουχισμένοι είμαστε επιτέλους?

Κάνω έκκληση στους απανταχού δεσμευμένους και ερωτευμένους, κλείστε τα αυτιά σας σε μανάδες, πατεράδες και θειάδες, ζήστε την σχέση σας από μέσα, κάντε αυτό που πραγματικά θέλετε, μάθετε τον άνθρωπο που έχετε δίπλα σας, συζήστε μαζί του, ο γάμος δεν είναι ο στόχος!!!!

Στόχος είναι η ευτυχία του να μπορείς να μοιράζεσαι στιγμές ,χαρές και λύπες με τα όποια προβλήματα τα οποία όμως αντιμετωπίζονται και από τους 2 σε μια σχέση…

Και … μην φοβάστε ,το τρένο δεν φεύγει αν δεν το θελήσουμε εμείς, υπάρχει ζωή και μετά τα 40!!!

"Δε μας τρομάζουν τα νέα μέτρα, δε μας τρομάζει ο Καπιταλισμός" Αν περίμενε λίγο ακόμη ο Κηλαηδόνης νομίζω πως θα είχε αλλάξει λίγο τους στίχους του τραγουδιού.

Θα έκανε μεγάλο πάρτυ ο Λουκιανός (Μεγαλύτερο και από το περίφημο της Βουλιαγμένης) αν ήταν στα νιάτα του σήμερα. Κούρεμα, Μέτρα, Κρίση, Πείνα, Εξαθλίωση, Τρέλα, Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και πάει λέγοντας.

Υπάρχει πολύ ψωμί για στίχους και για φόβους :)