Ιστορίες Πόλης

Καταστροφή για πολλούς, καημός για τους γονείς, βλέμματα συμπόνιας από τους τρισευτυχισμένους παντρεμένους!

Αλήθεια είναι τόσο τραγικό? Η ευτυχία ενός ζευγαριού ολοκληρώνεται με έναν γάμο? Άνθρωποι ζουν με το άγχος μην τυχών και μείνουν στο "ράφι", γιατί αν δεν είσαι παντρεμένη-ος και είσαι μεγαλοκοπέλα ή εργένης 35+…ε όπως και να το κάνουμε είναι κάποιο θεματάκι. Οι Μανάδες εμμέσως πλην σαφώς εκφράζουν και συνάμα πιέζουν με το παράπονο τους σε κάθε ευκαιρία :«Βρε αγόρι μου, μια σωστή κοπέλα δεν θα βρεις και εσύ? Εγγόνια εγώ να μην δω? « Βρε κορίτσι μου μια χαρά κοπέλα είσαι, δεν θα βρεις κανένα καλό παλικάρι και εσύ? Η κόρης της Μαρίας της γειτόνισσας είναι 25 και παντρεύεται».

Ας παντρευτεί σκέφτομαι εγώ από μέσα μου ξέροντας με μαθηματική ακρίβεια την διάρκεια του γάμου…

Στις μέρες μας λόγω δυσκοιλιότητας της εποχής αλλά και της νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν την πατρική-μητρική τους στέγη μόνο σε περίπτωση γάμου. Εεεε ρε γλέντια λέμε! Όλοι μας είμαστε τόσο καλομαθημένοι ή καλύτερα κακομαθημένοι είναι η σωστή λέξη που δεν σκάγαμε και για πολλά πράγματα μέσα στο σπίτι πχ λογαριασμούς, καθαριότητα, ψώνια κτλπ γιατί πολύ απλά άλλοι φρόντιζαν για εμάς.

Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας της ξένοιαστης κατά τη γνώμη μου, όντας σφόδρα ερωτευμένοι με το έτερον ήμισυ μετά από κάποια χρόνια σχέσης και αφού τα μεταξύ τους ραντεβού ήταν τα καλύτερα της ζωής τους, το σεξ επίσης το κορυφαίο όλων των εποχών, με μπούσουλα αυτά τα δεδομένα φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ταιριάζουν και παίρνουν την μεγάλη απόφαση να παντρευτούν… Εννοείται πάντα με μεγαλοπρεπή γάμο για να μας δει η θεία τασούλα που τελευταία φορά που μας θυμάται ακόμα βυζαίναμε και να σκάσει από την ζήλια της!!!

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Δύο άγνωστοι σε ένα σπίτι…

Δεν ξέρω να μαγειρεύω, μαγείρευε πάντα η μητέρα μου!

Δεν μπορώ να πάω το πιάτο μου από το τραπέζι στον νεροχύτη, το μάζευε πάντα η μητέρα μου!

Δεν μπορώ να πάω στην λαϊκή, δεν μπορώ τον κόσμο και εκτός αυτού ήταν κάτι που πάντα έκανε η μητέρα μου!

Δουλείες στο σπίτι?Ε δεν είμαστε καλά! Τι είμαι παραδουλεύτρα εγω? Γι’αυτό σπούδαζα τόσα χρόνια?

Και γιατί να το κάνω εγώ και όχι εσύ?

Τα παραπάνω είναι λόγια και των 2 φύλων για να μην παρεξηγηθώ, μπορεί να μοιάζουν αστεία αλλά πιστέψτε με είναι η πραγματικότητα, ψιλοασήμαντα προβλήματα σε μία συμβίωση που δεν παύουν όμως να είναι προβλήματα! Κάποια στιγμή έρχεται και η ώρα που χτυπάνε την πόρτα και τα οικονομικά προβλήματα που δυστυχώς επειδή δεν έχει μάθει κανείς να στερείται προσωπικές χαρές και απολαύσεις μια είναι η προβλεπόμενη λύση σε αυτήν την δυσκολία…

«Λυπάμαι, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω, έχω ζοριστεί πολύ και εγώ δεν έχω μάθει έτσι, είναι καλύτερα να χωρίσουμε… θα γυρίσω στους γονείς μου».

Πού πήγε η αγάπη? Που είναι ο τρελός έρωτας? Πώς χάθηκαν όλα αυτά?

Γιατί κανείς δεν προσπαθεί? Πόσο ευνουχισμένοι είμαστε επιτέλους?

Κάνω έκκληση στους απανταχού δεσμευμένους και ερωτευμένους, κλείστε τα αυτιά σας σε μανάδες, πατεράδες και θειάδες, ζήστε την σχέση σας από μέσα, κάντε αυτό που πραγματικά θέλετε, μάθετε τον άνθρωπο που έχετε δίπλα σας, συζήστε μαζί του, ο γάμος δεν είναι ο στόχος!!!!

Στόχος είναι η ευτυχία του να μπορείς να μοιράζεσαι στιγμές ,χαρές και λύπες με τα όποια προβλήματα τα οποία όμως αντιμετωπίζονται και από τους 2 σε μια σχέση…